Kano

Nedover Tinnelvi hadde me vår siste tur. Me har ikkje padla kano sidan i fjor vår, difor vart det sett av litt tid til teknikktrening i Tinnsjøen, før me gav oss elvi i vald. Eg hadde aldri trudd at eg skulle padla nedover eit stryk i kano. Ekstra spennande er det å sitja fremst fordi det er frampadlaren som tek i mot vasspruten. På veg nedover elvi var det to kanoar som velta. Det er utruleg kor lite kaldt det er i elvi når adrenalinet pumpar rundt i kroppen. Årsaken til at ein veltar er ofte kommunikasjonssvikt. Ein er bokstaveleg tala i same båt. Det var òg artig å vassa ut i elvi til ein vart dregen med straumen, medan tre medstudentar stod klar med kastelina og bomma ein etter ein. På kveldstid sat alle rundt bålet og spikka. Det var mange som ikkje hadde laga kniv, skei og gaffel enda. Noko som er eit krav i emnet Skog og vatn. Det vart òg tid til å bli frustrert over at ein ikkje fekk lyd i seljefløyta. Det pedagogiske opplegget var heilt nytt. Denne gongen skulle me studentar planleggja og styra opplegget sjølv på veg nedover elvi. Då me kom fram var alle samde om at ein burde hatt ein ekstra dag i elvi.